Ondo nago, ama

Borrokalariak Kobanen. Irudia hemendik hartua.

Narin borrokalari kurduak Kobanetik amari bidalitako gutun hunkigarria dakarkigu gure elearazle batek gaurkoan. Jatorrizkoa hemen.

Ondo nago, ama

Itzultzailea: Maria Colera Intxausti

Ondo nago, ama. Nire 19. urtebetetzea ospatu genuen atzo.

Nire lagun Azadek amei buruzko kanta polit-polita abestu zuen. Zurekin gogoratu, eta negarrez hasi nintzen. Ahots ederra dauka Azadek. Berak ere negar egin zuen, abesten zuen bitartean. Berak ere faltan sumatzen du bere ama, ez baitu urtebetean ikusi.

Zauritutako lagun bat artatu genuen atzo: bi tiro ditu. Bularrean zeukan tiroa seinalatzen zuen, baina jabetu gabe zegoen beste tiro bat zeukala. Saihetsa odoletan zeukan; bendak jarri eta nire odola eman nion.

Kobaneko ekialdean gaude, ama… Kilometro gutxi batzuk besterik ez daude haien eta gure artean. Haien bandera beltzak ikusten ditugu, haien irratiak entzuten ditugu, batzuetan ez dugu ulertzen zer dioten, atzerriko hizkuntzetan aritzen direlako, baina ikaratuta daudela sumatzen dugu.

Bederatzi borrokalariz osatutako taldea gara. Gazteena Resho da, Afrinekoa. Tal Abyaden egon da borrokan gurekin bat egin aurretik. Alan Qamishlokoa da, hango auzo onenekoa, Sere Kaniyen borrokatu da gurekin bat egin aurretik. Orbain batzuk dauzka gorputzean, Avinekoak omen. Dersim da zaharrena, Qandil mendialdekoa, emaztea hil zioten Diyarbakirren eta bi umerekin gelditu zen.

Kobane kanpoaldeko etxe batean gaude. Ez dakigu askorik etxeko jabeei buruz. Argazkietan agure bat ikusten da xingola belzdun gizon gazte baten ondoan, martiri bat izateko itxura du… Beste argazki batzuetan Qazi Mohammad, Mulla Mustafa Barzani eta Apo ageri dira, eta Kurdistanen otomandar garaiko mapa zahar bat.

Ez dugu kaferik izan bolada batean, eta konturatu gara kaferik gabe ere bizitza ederra dela. Egia esateko ez dut inoiz zurea bezalako kafe goxorik hartu, ama.

Hiri baketsu bat defendatzeko gaude hemen. Ez dugu inor hil, alderantziz: gure siriar senide zauritu eta iheslari ugari hartu ditugu geure artean. Dozenaka meskita dituen hiri musulman bat defendatzen ari gara. Indar basatietatik defendatzen ari gara hiria.

Ama, bisitan joango natzaizu borrokatzera behartu gaituzten gerra zikin hau amaitzean. Dersim lagunarekin joango naiz, hura Diyarbakirrera joango baita seme-alabak ikustera. Denok dugu herrimina eta etxera itzuli nahi dugu, baina gerra honek ez daki herrimina zer den. Baliteke ni etxera ez itzultzea, ama. Hala bada, jakin ezazu zurekin egotea izan dela nire ametsa denbora guztian, baina zoritxarrekoa izan naizela.

Badakit egunen batean Kobanera etorriko zarela eta nire azken egunen lekuko izan den etxea bilatuko duzula… Kobaneko ekialdean dago, erdi txikituta dago, ate berde bat dauka frankotiratzaileen bala-zuloez josia, eta hiru leiho. Ekialdera ematen duen leihoan nire izena ikusiko duzu, tinta gorriz idatzia… Leihoaren atzean egon naiz zain, ama, nire azken uneak zenbatzen, leihoko bala-zuloetatik barrena sartzen den eguzkiaren argiari begira…

Leiho horren atzean kantatu zuen Azadek bere amari buruzko bere azken kanta. Ahots ederra zerion “faltan sumatzen zaitut, ama” esatean.

FALTAN sumatzen ZAITUT, AMA.

Zure alaba, Narin.