Vincent – Tim Burton

martxoa 17, 2012 @


tim-burton

Tim Burtonen hastapenetako altxortxo batekin gatoz oraingoan, Vincent izeneko 1982ko film laburrarekin, hain zuzen. Filmeko protagonista 7 urteko mutiko bat da, Edgar Allan Poeren literatura eta Vincent Price aktorea gustuko dituena. Lanaren oinarria Burtonek berak idatzitako poematxo bat da. Hona film laburra azpidatziekin eta poemaren itzulpena, noiz edo noiz Vincenten moduan sentitu diren guztientzat.

Eskerrik beroenak Arrate Landaluze Barrutiari azalpen tekniko ezinbestekoengatik.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=pz-vrp2-yqs&context=C4397cbdADvjVQa1PpcFMTkqlmAmWEU4a6lL4j3Y5TxB29UpTIu5w=]

 

Vincent Malloyk zazpi urte ditu

Adeitsua beti, agintzen zaion oro betetzen du

Duen adinerako jatorra eta atsegina da

baina Vincent Price bezalakoa nahi du izan

 

Ez zaio axola arreba, zakur eta katuekin bizitzea

baina nahiago luke etxea saguzarrekin partekatzea

Bertan berak sortutako izuez pentsatuko luke, bai,

bakarrik eta nahigabeturik, korridore ilunetan alderrai

 

Vincent abegitsua da izeba bisitan datorkionean

baina argizaritan itota irudikatzen du, bere argizari museoan

 

Esperimentuetarako darabilen zakurra, Abercrombie,

espero du egunen batean bihurtuko duela zonbi

Horrela, zonbi-zakurrarekin batera joate aldera

biktima bila Londoneko laino sakonera

 

Vincentek ez du soilik krimen makabroez pentsatzen

Gustura egoten da, baita ere, margotzen eta irakurtzen

Bere adinekoek umeen liburuak leitu arren

Vincentek Edgar Allan Poe du maiteen

 

Gau batez, ipuin ile-lazgarri bat irakurri bitartean

pasarte batek bisaia zurbildu zion bat-batean

Albiste izugarriak ezin zituen onartu:

ez zuten bada bere emazte ederra bizirik lurperatu!

Hilobia zabaldu zuen ziurtatzeko benetan zegoela hilik

baina ez zekien hilobia amaren lorategia zenik

 

Amak zigorturik bidali zuen logelara

Vincentek jakinik baztertu zutela zoritxarraren dorrera

Bertan bizitza osoa igarotzera kondenatuta,

emaztearen potreta lagun bakartzat hartuta

 

Bere hobian bakarrik eta erotuta zetzala

ama logelara sartu zen leherketa bat bezala

Esan zuen: “Irten eta jolastu, hala nahi baduzu

eguzkia zeruan, egun ederra duzu”

 

Vincent berba egiten saiatu zen, baina, muzin egin zioten hitzek

Ahituta laga zuten bakardadean emandako urteek

Beraz, papera atera zuen eta lumaz idatzi

“Etxe honek sorginduta nauka eta ezingo dut sekula utzi”

 

Amak esan zuen: “Ez zaude sorginduta, hilzorian ere ez

jolas horiek guztiak zure buruan daude zinez

ez zara Vincent Price, Vincent Malloy baizik

ez zaude erotuta edo oinazez, mutikotxo bat zara soilik

Zazpi urteko nire semea izanik

kanpora irten eta ondo pasa dezazun nahi dut nik”

 

Haserrea agortuta, amak pasabidetik egin zuen alde

Vincent poliki atzerantz joan zen, horman bermatu arte

Gelak puzteari ekin zion, dardarka eta kraska-kraska

Vincenten erotasun lazgarria gailurrera heldu da

 

Abercrombie ikusi zuen, bere esklabo zonbia

eta entzun zuen hobiaren barrunbeetatik emaztearen garrasia

Hilkutxatik hizketan eskaera makabroak zituen egiten

horma zartatuetatik eskeleto eskuek Vincent zutela oratzen

Ametsen mundutik bizitzara herrestatutako laborriak

izuzko intziri bilakatu zituen hasierako algarak!

 

Aterantz jo zuen zoramenari egin nahian ihes

baina lurrera erori zen, motel, bizitasunik ez

 

Ahots leunaz, astiro-astiro esan zituen haren ahoak

Edgar Allan Poeren “Belea” poemako lerroak:

“eta nire arima altxatuko al da

lurrean igerian datzan

itzal horretatik?

Inoiz ez gehiago…”